السلام علیک یا ا با عبد الله

پیشوای سوم شیعیان، دومین فرزند حضرت علی ـ علیه السلام ـ و حضرت فاطمه زهرا ـ علیها السلام ـ امام حسین ـ علیه السلام ـ روز سوم یا پنجم[1] شعبان سال چهارم هجری در شهر مدینه به دنیا آمد. با تولد او خانه فاطمه و علی ـ علیهما السلام ـ به نور جمال این نوگل باغ ولایت و چراغ فروزان آسمان امامت معطر و روشن گردید.
در روز هفتم ولادتش گوسفندی را برای وی به عنوان «عقیقه» کشتند و سر آن حضرت را تراشیدند و هم وزن موی سرش نقره صدقه دادند.[2]
رسول گرامی اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ علاقه خاصی به نوه اش امام حسین ـ علیه السلام ـ و برادر بزرگترش امام حسن ـ علیه السلام ـ داشت. آن حضرت همواره امام حسن و امام حسین ـ علیهم السلام ـ را در آغوش می گرفت و می بوسید و به آنها احترام می گذاشت.
در حدیثی از پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ نقل شده است که فرمودند: حسین از من است و من نیز از حسینم کسی که حسین را دوست بدارد خداوند او را دوست می دارد.[3]
هنگام رحلت پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ امام حسین ـ علیه السلام ـ حدود شش سال داشت. اندکی پس از رحلت رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ رحلت مادر بزرگوارش حضرت فاطمه زهرا ـ علیها السلام ـ داغ تازه ای بود که بر آن حضرت وارد شد. آن حضرت همراه برادر بزرگوارش امام حسن ـ علیه السلام ـ همواره در کنار پدر مظلومشان امام علی ـ علیه السلام ـ بودند. زمانی که امام علی ـ علیه السلام ـ در سال 35 هجری امر حکومت بر جامعه را بر عهده گرفت امام حسین ـ علیه السلام ـ بیش از 30 سال سن داشتند. آن حضرت و برادرش امام حسن ـ علیهم السلام ـ در جنگ جمل و صفین و نهروان شرکت داشتند و دوش به دوش پدر با دشمن می جنگیدند.[4]
بعد از شهادت امام علی ـ علیه السلام ـ در سال 40 هجری امام حسن ـ علیه السلام ـ به امامت رسیدند.[5]
امام حسین ـ علیه السلام ـ در این زمان یار و حامی برادر در ابعاد مختلف بود و هرگز از پیروی امام زمانش سرپیچی نکرد. امر امامت بعد از شهادت امام حسن ـ علیه السلام ـ به امام حسین ـ علیه السلام ـ رسید. در این زمان معاویه با نیرنگ و فریب سرپرستی حکومت بر جامعه را بر عهده داشت.
حدود ده سال از دوره امامت آن حضرت در زمان معاویه بوده است. معاویه ظواهر اسلامی را تا حدودی رعایت می کرد لذا قیام امام حسین ـ علیه السلام ـ در دوره معاویه اثر چندانی نمی توانست داشته باشد.[6] بعد از درگذشت معاویه، یزید جانشین وی شد. یزید فردی فاسق، شراب خوار بود و هیچ گونه توجهی به مسائل اسلامی نداشت.[7]
امام حسین ـ علیه السلام ـ قیام یزید را آغاز کرد. همراه با بنی هاشم و اهل و عیالش ابتدا از مدینه به سمت مکه حرکت کرده[8] سپس طبق دعوت رسمی کوفیان به سوی این شهر حرکت کرد.[9]
بی وفایی کوفیان سبب شد که امام حسین ـ علیه السلام ـ تنها بماند[10] لذا در روز دهم محرم سال 61 هجری (روز عاشورا) چون حاضر به بیعت با یزید نشد همراه با 72 تن از یاران وفادارش به شهادت رسید.[11] او با شهادتش اسلام را زنده کرد و مشعل هدایت او برای همیشه فروزان باقی خواهد ماند.

پی نوشت ها:
[1]. شیخ مفید، الارشاد، بی جا، دارالمفید، بی تا، ج2، ص27.
[2]. کلینی، کافی، بی جا، دارالکتب الاسلامیه، 1367، ج6، ص33.
[3]. سید مرتضی، الامالی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، 1403ق، ج1، ص157.
[4]. ابن حجر عسقلانی، الاصابه فی تمییز الصحابه، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1415ق، ج2، ص69.
[5]. الارشاد، همان، ج2، ص9.
[6]. مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، نشر صدرا، چاپ بیست و یکم، 1373ش، ج1، ص269 و ج2، ص21.
[7]. همان، ج2، ص19 ـ 20.
[8]. ابن اعثم کوفی، الفتوح، ترجمه مستوفی هروی، تهران، نشر آموزش و انقلاب اسلامی، 1372، ص297.
[9]. همان، ص841.
[10]. دینوری، اخبار الطوال، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران، نشر نی، 1371، ص297.
[11]. همان، ص304.