پیشگفتار
بارگاه نور
دخت گرامى پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم)، فاطمه اطهر (علیها السلام)، پرتوى از نور الهى است و بیت رفیع او، از بیوتى است که همگان بر تکریم آن فراخوانده شده اند .
جلال الدین سیوطى (848 ـ 911) در اثر حدیثى خود چنین نقل مى کند:
آیه (فی بُیوت أذِن الله أن تُرفع...)[1] بر پیامبر فرود آمد و رسول گرامى آن را بر یاران خود که در مسجد دور او حلقه زده بودند، تلاوت کرد، در این هنگام از پیامبر دو سؤال شد:
1. مقصود از این «بیوت» که جایگاه انوار الهى است، چیست؟!
پیامبر: بیوت انبیاء و خانه هاى رسولان الهى است.[2]
2. ابو بکر در حالى که به خانه «فاطمه» و على (علیه السلام)اشاره مى کرد پرسید: آیا این خانه نیز از همین بیوت است؟!
پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم)فرمود: بلى از برترین و بارزترین آنهاست.
درباره حضرت زهرا (علیها السلام)چه بگوییم در حالى که خدا او را «کوثر» نامیده و پیامبر خدا، خشنودى و خشم او را محور خشنودى و خشم خدا معرفى کرده است.[3]
ولى بسیار جاى تأسف است که گروهى، پس از درگذشت پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم)براى اخذ بیعت از متحصنان در خانه فاطمه، به خانه وحى یورش برده، و هتک حرمت نمودند.
نوشتارى که تقدیم خوانندگان گرامى مى شود و به خامه شیرین نویسنده گرامى آقاى سیّد ابو الحسن عمرانى مى باشد، مى تواند شما را در مشروح این «تراژدى» قرار دهد و چهره واقع را ولو به صورت نیم رخى زیبا ترسیم نماید.
ما این اثر را به مترجم گرامى تبریک گفته و از خداى بزرگ خواهانیم که او را بیش از پیش در راه تبیین حقایق موفق گرداند.
قم ـ مؤسسه امام صادق (علیه السلام)
جعفر سبحانى
12 / 6 / 1381
